Jambo Mzungu!

Mijn eerste blog uit het warme, zonnige, maar vooral prachtige Mombasa, Kenia AFRIKA!! We zijn er nu ECHT, ik kan het nog nauwelijks bevatten. Van het een op het andere moment van rillingen, regen en rijkdom naar een totaal vreemd land, tropische hitte en ‘armoede’. Ik dacht dat ik voorbereid was op wat zou komen, maar niets is minder waar. Natuurlijk hoor je verhalen over Afrika; over de ‘scheiding’ tussen blank en zwart, over armoede, sloppenwijken en de manier waarop mensen reageren op Westerlingen, maar dat zijn verhalen. Dit is werkelijkheid. Ik denk dat ik, hoeveel verhalen en verwachtingen ik ook had, me op geen enkele manier had kunnen voorbereiden en had kunnen bedenken wat voor indruk alles zou maken. Je bent als blanke vreemdeling, Mzungu, namelijk ECHT anders (en ik vind het heel moeilijk om dat: één te beseffen en twee te vértellen, omdat ik ook dit soort verhalen hoorde, maar dacht dat het ‘allemaal wel mee zou vallen’ en om dan iemand te kunnen laten voorstellen dat het écht zo is, maargoed Ruben noemt mij misschien niet voor niks naïeveling ;-)). En dat verschil merkten we direct al toen we op het vliegveld van Mombasa aankwamen en honderd Kenianen onze koffers wilden dragen, ons geld wilden wisselen en ons een taxirit probeerden te verkopen. Nou was dat allemaal niet verkeerd natuurlijk, want uiteindelijk zijn we voor omgerekend 14 euro met zn drieën vanuit het vliegtuig voor de deur in Amani Acre afgezet (en we hebben ons laten vertellen (en nee niet door een Keniaan zelf) dat dat onder de gemiddelde prijs ligt, dus we waren erg trots op onze afdingcapaciteiten!). En na een lange vlucht met beenruimte voor een mier, voornamelijk veroorzaakt door mensen die hun stoel naar achter klappen als je nog aan het eten bent en weigeren deze naar voren te doen, was dat erg comfortabel.

Tijdens ons taxiritje naar Amani Acre, na een nacht met nul uur slaap, nu niet alleen eer aan de malariapil, maar ook aan eerder genoemde mensen, kwam de schok dat sloppenwijken écht bestaan en dat mensen daar ook nog eens écht wonen nog harder aan. Ik heb denk ik ook wel tachtig keer gezegd, ‘dit is gewoon met niks te vergelijken en ‘als ik dit aan ‘thuis’ vertel dan geloven ze me wel, maar of ze ook beseffen hóe dat is om te zien, dan kan ik dat gewoon niet overbrengen’.

Gelukkig konden we daarna bijkomen van slaaptekort en alle indrukken in het geweldig mooie Amani Acre. Het is een groot (bewaakt) terrein aan zee met palmbomen en schattige echt Afrikaanse huisjes. Ook met Martha, onze Amerikaanse hostess, hebben we het echt getroffen. Zij doet missionarissen werk en verhuurd huisjes voor mensen met een missie (eigenlijk alleen missionarissen, maar ‘also you girls are on a mission..’. Ze heeft ons in eerste instantie erg ‘aware’ gemaakt van de do’s en voornamelijk de DONT’s (niet alleen over straat (en al helemaal niet in het donker), niet ingaan op huwelijksverzoeken (…), broeken en rokken tot over je knieën, niet in bikini (maar ja echt met een broek en t-shirt) zwemmen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het nut van deze tips werd al snel duidelijk toen we even op het openbare strand gingen zitten (dus niet achter het bewaakte hek van Amani), toen snelgeteld 13 jongen(tje)s ons met openmond kwamen aanstaren, ons vervolgens minstens 3 maal vertelden hoe mooi wij wel niet waren, en of ze ons water mochten drinken. Daarna nog heerlijk gezwommen in de Indische oceaan (wat overigens niet verkoelend is, want zo heet is mijn bad nog niet eens). ’s Avonds nog kennisgemaakt met Charlotte en Claudia en verhalen gehoord over het reilen en zeilen in Mombasa. Zij zijn hier nu al bijna 2 maanden en het was heerlijk om te horen wat voor gave tijd wij hier nog gaan beleven.

Nou en toen hadden we echt wel even behoefte aan een nacht met veel slaap, dus na het ophangen van de muskietennetten, hebben we als een blok geslapen, ondanks de 31 graden die het nog steeds was.

De volgende dag zijn we al vroeg op pad gegaan met Martha. We hebben een tuktuk (een gammele driewieler) genomen naar het Savani Medical Centre en kennisgemaakt met Dr. Collins. Na afspraken te hebben gemaakt hebben we de ferry genomen naar ‘town’ (het SMC ligt in Likoni, de sloppenwijken) om ‘appropriate’ rokken te kopen. Na lachen, gieren, brullen om de ontzettend kuise rokken, heeft Martha ons meegenomen naar Blue Room, een lokaal cafeetje waar we heerlijk hebben gelunched. Daarna de tuktuk genomen voor boodschappen en een simkaart en vervolgens weer terug naar Likoni (en nu was het spitsuur op de ferry, dan gaan er serieus een miljoen mensen met de ferry en wordt je geplet tussen alle plakkerige mensen, hihi) naar ACK guesthouse. We gaan waarschijnlijk vanaf 10 december in ACK slapen, omdat Martha dan vol geboekt is (maar misschien kunnen we dan nog bij haar in huis verblijven, dat is nog even afwachten). ACK zag er ook erg leuk, dus we zijn ook blij dat we nu voor de gehele periode een slaapplek hebben (+ voordeeltje, bij ACK kunnen we WEL in onze bikini zonnen bij het zwembad, dus onze buik heeft ook nog enige kans op zonlicht).

Dinsdag, onze eerste echte dag als ‘docters’ in de clinic. Met onze labjassen lijkt het net echt. Het lijkt net echt, want dokters zijn we natuurlijk niet, maar injecteren kunnen we gelukkig wel en dat scheelt, want bijna alle patiënten die komen hebben een intramusculaire (in de spier) injectie nodig, bijvoorbeeld voor malaria. Het is verder bizar om te zien wanneer mensen hier naar de ‘primary care’ komen, dat is namelijk pas op het moment dat ze bij ons al lang in het ziekenhuis waren opgenomen. Kindjes met 40 graden koorts, dubbele longontsteking en malaria, een man met aids zijn keel vol aften ter grootte van zijn hele keel, blaren, übermager, een vrouw die leed aan ‘hysteria’ (waarvan wij dachten dat ze dood ging, omdat ze met haar hele lichaam schokkend, met draaiende ogen en absoluut niet aanspreekbaar binnen werd gebracht, waarna Brenda de (meeste briljante) opmerking ooit maakte: ‘oo ik moet mijn oorbellen uit doen, want straks gaat die vrouw dood en heb ik mijn oorbellen nog in’, precies iets waar je je op dat moment druk over maakt natuurlijk ;)). Uiteindelijk heb ik haar sociale anamnese afgenomen (toen ze geheel rustig wakker werd na een oxazepammetje) en bleek dat haar man had gecheated en dat de stress haar teveel werd. Ook hebben we de eerste dag huilend op het binnen plaatsje gezeten nadat Brenda een diepe wond van een kindje had schoongemaakt die ze moest schrubben totdat het bloedde en ik overstuur was omdat ik een kindje in de houdgreep moest nemen tijdens een malaria-injectie die heel pijnvol zijn (en zelfs in deze machocultuur, volwassen mannen van moeten huilen). Natuurlijk waren deze tranen niet alleen hiervan, maar ook van alle indrukken en vooral van de vergelijking met Nederland. Wel moet ik zeggen (nu na een tweede dag in de clinic) dat het wel heel fijn is om wat te kunnen doen, ook al is het op deze manier. Dit is de manier hier en mensen zijn allemaal heel dankbaar. En natuurlijk zijn er ook hele mooie momenten, zoals het laten horen van het hartje van een kindje met de doptone, van een zwangere vrouw van 38 jaar, in verwachting van haar eerste kindje en kindjes die allemaal heel blij mzungu (blanke vreemdeling) roepen en heel graag met je op de foto willen en als ze dan op de foto zijn geweest nog blijer zijn als ze zichzelf dan terugzien op de foto. En hoe gek het ook klinkt. Het went. Het went om dingen te doen en te zien, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het onmogelijk was om aan te wennen.

Ook lachen we hier echt wat af. Bijvoorbeeld als we de foto’s gaan kijken die we maken in de clinic. Foto’s die we volgens doctor Collins écht moeten maken om te showen in Nederland. Dan spatten bijvoorbeeld MEGA grote piemels van het scherm (ja sorry echt, wel van een klein jongetje overigens, voordat bepaalde mensen heel bezorgd gaan worden ;)) tussen foto’s van lachende kindjes en wij chillend op witte zandstranden met palmbomen. Ook wordt er aardig óm ons gelachen (en lachen we net zo hard mee) als we wéér de bewakers moeten roepen omdat er een HUGE duizendpoot zit (waarvan ik eerst dacht dat het een slang was, even om een inschatting te geven van de grootte) en Martha vervolgens belt of alles oke is, omdat ze ons hoorde schreeuwen. Of als Brenda zich hardop afvraagt of de waakHOND ‘Wicliff’ heet, staande naast de bewaker Wicliff (enigszins begrijpelijk omdat Martha voorstelde of Wicliff de restjes van onze vis kon krijgen). En toen diezelfde brave Wicliff ook nog boodschappen voor ons ging doen en terugkwam met Colgate (tandpasta) in plaats van courgette was er natuurlijk helemaal geen houden meer aan (denk dat je erbij had moeten zijn, want nu ik het zo terug lees lijkt het lang zo grappig niet meer :p).

Ik kan wel zeggen dat ik me steeds meer op mijn gemak ga voelen en me hier ook echt thuis voel. ’s Ochtends staan we op als het licht wordt (zo rond half 7!) en lopen we 100 meter naar de oceaan en nemen we een duik in het dan nog heerlijk koele water, vervolgens ontbijten met verse ananas en kokos en maken we ons klaar voor een dag in de clinic. We nemen de tuktuk (waar ik me echt een wereldreiziger in voel, hihi) naar Savani en ‘lopen we een ronde’ langs de patiënten. Dan vliegt de ochtend voorbij omdat iedereen voor het heetst van de dag komt en het dus megadruk is. ’s Middags hebben we tijd om aan ons project te werken, town in te gaan voor boodschappen, het strand een bezoekje te brengen, de toerist uit te hangen of naar ‘Happy Rock’ te gaan. Happy Rock is een weeshuis, waar Martha goede contacten mee heeft en waar we ook mee kunnen helpen. We zijn nog niet geweest, maar het staat in de planning om daar 1 a 2 middagen in de week heen te gaan, om onder andere Eva’s koffer vol met speelgoed en kleren te doneren.

Wat ook heel leuk is dat we door doctor Collins worden gebeld als er een bevalling is (als we niet al in de clinic zijn, en worden we opgehaald met de té luxe auto van Dr Collins). Eigenlijk is de verloskundige zorg in de clinic aardig vergelijkbaar met de eerstelijns zorg in Nederland (qua verwijsbeleid, niet qua hygiëne, check de foto van het ‘verlosbed’). Zo wordt er bijvoorbeeld ook onderscheid gemaakt tussen hoog en laagrisico zwangerschappen en wordt er tijdens de prenatale zorg (controle van moeder en kind in de zwangerschap) gelet op dezelfde factoren. Dus het voelt best vertrouwd en bekend en dat geeft ook een gevoel van zekerheid ondanks alle onbekende (tropische) ziektebeelden die we zien.

Tenslotte staan nog heleboel dingen in de planning hier, zoals het bezoeken van de kerk op zondag met Dr Collins, omdat de pastoor in de clinic was geweest en had gevraagd of de mzungu’s ook wel naar de kerk gingen in de weken hier. Ook gaan we natuurlijk nog naar Fort Jesus, de toeristische attractie in Mombasa. Vanavond gaan we (met de taxi) naar Charlotte en Claudia om een avondje te relaxen in hun nieuwe verblijfsplaats. Verder kunnen we uitkijken naar de geplande (tweedaagse) safari in het nationale park en de trip naar een Afrikaans eiland waar we op ezels gaan rijden en kunnen snorkelen. Kortom nog heel veel om naar uit te zien!