Bye bye big beautiful Australia
Blijf op de hoogte en volg Marlies
14 Juli 2014 | Australië, Brisbane
Vanuit Wiliamsstreet, Sydney, mijn allerlaatste blog vanuit het Awesome Australia. Als een echte backpacker zit ik bij een travelshop op het 'free internet', ondertussen alle reisaanbiedingen afwijzend, een beetje sentimenteel omdat het echt mijn allerlaatste dag hier is.
De cirkel is rond. Vanwaar het allemaal wat onwerkelijk begon, eindigt het nu met een groot bewustzijn van het geluk wat ik heb om deze vrijheid van het zwerfen over 's werelds mooiste continent te hebben kunnen ervaren. Ik praat alsof het al 'afgelopen' is. Niets is minder waar, ik heb nog zes hele weken Nieuw-Zeeland voor de boeg, toch voelt het alsof ik vandaag een deel van mijn reis afsluit. Mijn reis 'alleen'. Mijn letterlijke chaotische zwerfen, het niet weten waar ik morgen slaap, het niet weten met wie ik ben, of wat ik doe. Het balen omdat ik zo ongeorganiseerd ben, het genieten omdat ik zo ongeorganiseerd ben. Het random ontmoeten van mensen die altijd op een of andere manier in contact lijken te zijn iets wat je nodig hebt, iemand die je kent, of een verhaal hebben wat je laat nadenken over wie je bent of wat je doet en voornamelijk waarom. Het geluk wat je kan voelen omdat uit iets totaal randoms de mooiste momenten, gesprekken en vriendschappen ontstaan. Het genieten van echt een dagje alleen met mn boek uitlezen in het park, me totaal neergegooid voelen aan de andere kant van de wereld, een hele reep chocola opetend me realiserend dat het nu bijvoorbeeld maandag is en iedereen naar zn werk gaat in de sneeuw. Het kippenvel wat plots opkomt, uitkijkend over eindeloze vlaktes in de woestijn met je net ontmoete maatjes waarvan je weet dat ze op het moment precies hetzelfde ontzag voelen. Het je heel klein voelen, omdat Australie zo groot is en als je dan naar de enorme sterrenhemel kijkt en twee nieuwe galaxy's ontdekt, aangewezen door een astronaut in je trip groepje, je bewust zijn dat Australie ook maar heel klein is en als Australie ook al klein is, hoe klein jezelf dan wel niet bent.
Zo kan ik nog dagen door gaan. Ik heb me even laten gaan. Een greep uit de honderden gedachtes, gevormd en hervormd door de afgelopen tien weken in Australie. Mijn reis alleen zit erop. Morgen stap ik in het vliegtuig om pap en Mies weer te zien en drie weken met hun door Nieuw-Zeeland te trekken. Ik kan echt niet meer wachten.
Na mijn sentimentele lariekoek, nu ook nog een kort verslag van de afgelopen weken na het vertrek uit Noosa.
Aangekomen in Brisbane een dagje de stad verkent, een avondje uit geweest met de Swedish girls, Bob uit Nederland en Tom uit Nieuw-Zeeland, die letterlijk niks doen in hun leven en daar heel gelukkig mee zijn, een tattoo gedesigned te hebben gekregen (wat ik ermee doe daargelaten), en een aanbod om een dagje te waterskieen met realOz-uni guys te hebben moeten afwijzen, om de volgende dag de road trip te kunnen beginnen.
Na onze happy shiny car door Brisbane te hebben gemanouvreerd langs een river gestopt om plannen te maken voor de komende 6 dagen. De eerste avond verrassend genoeg aangekomen in Lamington national park (ik moest kaart lezen en na een 'kleine' detour door Surfers Paradise dacht ik dat we er nooit zouden komen), om te slapen in een pre-opgezette tent midden in het regenwoud. Het regende ook voor de verandering. En zoals dat in de tropen kan zijn, regent het dan ook flink.Toch wilden wij koste wat het kost een wandeling maken om vijf uur afternoon. In het regenwoud loop je vrij overdekt dus de regen was het probleem niet. Wel was het lichtelijk spannend dat om dezelde reden als dat regen geen probleem vormt door de dichtheid van het bos, ook het licht geen weg meer weet te vinden na zes uur. Daarbij hadden we ook niet echt op de kaart gekeken omdat we dachten dat er maar een wandeling van 3 km vertrok. Toen het donker werd maar een kijkje genomen op de kaart ons realiserend dat we op een full day track terecht waren gekomen. Na heel hard gelachen te hebben omdat Nyree, mijn roadtrip maatje, en ik echt matchen wat betreft plannen, random doen, en de weg niet weten, besloten om op het pad te blijven (teruggaan was geen optie want we hadden 3 km lang naar beneden gelopen) en heel hard door te lopen omdat we onze sausages echt nog wel vanavond wilden eten omdat ze morgen bedorven zouden zijn.
Na drie uur lang door het steeds donkerwordende regenwoud gehuppeld te hebben, smaakten onze zelf op de bbq gebakken sausages heerlijk en konden onze kleren drogen bij het gestookte vuurtje van onze Ozzies neighbours, om de volgende dag weer fris op te staan voor het volgende avontuur; de rit naar Byron bay via Nimbin.
Ook dit was weer een avontuur zoals ik ze ken. De weg bleek veel langer dan gedacht (de korte dunne weggetjes op de kaart, zijn in het echt kronkelende toeristen routes van maarliefst 60 km van town tot town). Wel genoten van het mooie landschap, de klok een uur vooruit te zetten omdat we toch tijd genoeg hadden en onze koekjes uit Nimbin. Rond etenstijd aangekomen in het beroemde Byron Bay
De cirkel is rond. Vanwaar het allemaal wat onwerkelijk begon, eindigt het nu met een groot bewustzijn van het geluk wat ik heb om deze vrijheid van het zwerfen over 's werelds mooiste continent te hebben kunnen ervaren. Ik praat alsof het al 'afgelopen' is. Niets is minder waar, ik heb nog zes hele weken Nieuw-Zeeland voor de boeg, toch voelt het alsof ik vandaag een deel van mijn reis afsluit. Mijn reis 'alleen'. Mijn letterlijke chaotische zwerfen, het niet weten waar ik morgen slaap, het niet weten met wie ik ben, of wat ik doe. Het balen omdat ik zo ongeorganiseerd ben, het genieten omdat ik zo ongeorganiseerd ben. Het random ontmoeten van mensen die altijd op een of andere manier in contact lijken te zijn iets wat je nodig hebt, iemand die je kent, of een verhaal hebben wat je laat nadenken over wie je bent of wat je doet en voornamelijk waarom. Het geluk wat je kan voelen omdat uit iets totaal randoms de mooiste momenten, gesprekken en vriendschappen ontstaan. Het genieten van echt een dagje alleen met mn boek uitlezen in het park, me totaal neergegooid voelen aan de andere kant van de wereld, een hele reep chocola opetend me realiserend dat het nu bijvoorbeeld maandag is en iedereen naar zn werk gaat in de sneeuw. Het kippenvel wat plots opkomt, uitkijkend over eindeloze vlaktes in de woestijn met je net ontmoete maatjes waarvan je weet dat ze op het moment precies hetzelfde ontzag voelen. Het je heel klein voelen, omdat Australie zo groot is en als je dan naar de enorme sterrenhemel kijkt en twee nieuwe galaxy's ontdekt, aangewezen door een astronaut in je trip groepje, je bewust zijn dat Australie ook maar heel klein is en als Australie ook al klein is, hoe klein jezelf dan wel niet bent.
Zo kan ik nog dagen door gaan. Ik heb me even laten gaan. Een greep uit de honderden gedachtes, gevormd en hervormd door de afgelopen tien weken in Australie. Mijn reis alleen zit erop. Morgen stap ik in het vliegtuig om pap en Mies weer te zien en drie weken met hun door Nieuw-Zeeland te trekken. Ik kan echt niet meer wachten.
Na mijn sentimentele lariekoek, nu ook nog een kort verslag van de afgelopen weken na het vertrek uit Noosa.
Aangekomen in Brisbane een dagje de stad verkent, een avondje uit geweest met de Swedish girls, Bob uit Nederland en Tom uit Nieuw-Zeeland, die letterlijk niks doen in hun leven en daar heel gelukkig mee zijn, een tattoo gedesigned te hebben gekregen (wat ik ermee doe daargelaten), en een aanbod om een dagje te waterskieen met realOz-uni guys te hebben moeten afwijzen, om de volgende dag de road trip te kunnen beginnen.
Na onze happy shiny car door Brisbane te hebben gemanouvreerd langs een river gestopt om plannen te maken voor de komende 6 dagen. De eerste avond verrassend genoeg aangekomen in Lamington national park (ik moest kaart lezen en na een 'kleine' detour door Surfers Paradise dacht ik dat we er nooit zouden komen), om te slapen in een pre-opgezette tent midden in het regenwoud. Het regende ook voor de verandering. En zoals dat in de tropen kan zijn, regent het dan ook flink.Toch wilden wij koste wat het kost een wandeling maken om vijf uur afternoon. In het regenwoud loop je vrij overdekt dus de regen was het probleem niet. Wel was het lichtelijk spannend dat om dezelde reden als dat regen geen probleem vormt door de dichtheid van het bos, ook het licht geen weg meer weet te vinden na zes uur. Daarbij hadden we ook niet echt op de kaart gekeken omdat we dachten dat er maar een wandeling van 3 km vertrok. Toen het donker werd maar een kijkje genomen op de kaart ons realiserend dat we op een full day track terecht waren gekomen. Na heel hard gelachen te hebben omdat Nyree, mijn roadtrip maatje, en ik echt matchen wat betreft plannen, random doen, en de weg niet weten, besloten om op het pad te blijven (teruggaan was geen optie want we hadden 3 km lang naar beneden gelopen) en heel hard door te lopen omdat we onze sausages echt nog wel vanavond wilden eten omdat ze morgen bedorven zouden zijn.
Na drie uur lang door het steeds donkerwordende regenwoud gehuppeld te hebben, smaakten onze zelf op de bbq gebakken sausages heerlijk en konden onze kleren drogen bij het gestookte vuurtje van onze Ozzies neighbours, om de volgende dag weer fris op te staan voor het volgende avontuur; de rit naar Byron bay via Nimbin.
Ook dit was weer een avontuur zoals ik ze ken. De weg bleek veel langer dan gedacht (de korte dunne weggetjes op de kaart, zijn in het echt kronkelende toeristen routes van maarliefst 60 km van town tot town). Wel genoten van het mooie landschap, de klok een uur vooruit te zetten omdat we toch tijd genoeg hadden en onze koekjes uit Nimbin. Rond etenstijd aangekomen in het beroemde Byron Bay
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
