Lovin' Each Day

26 maart 2015
Ik laat mijn tranen rollen, terwijl Howie Day doorzingt over verkeerde woorden die zelfs rijmen. Ik lig in het hangmatten huisje aan de rivier waar de heerlijk verkoelende bries staat die me letterlijk en figuurlijk afkoelt en weer energie doet waaien in mijn overvolle hoofd.
De ochtend besloten om vrij te nemen na een nacht woelen en alle gedachtes in mijn hoofd te laten zijn voor wat ze zijn en vanaf een afstandje te kijken naar alle mooie, emotionele, spannende, uitdagende, soms vreselijk moeilijke maar verreweg de meest sprankelende dagen die inmiddels aaneenrijgt zijn tot de 6 maanden waarin ik nu in Cambodja woon.
Na enkele heerlijke dagen op een verlaten eilandje in onze figuurlijke achtertuin loop ik aan tegen mijn ‘ik wil de wereld redden, beginnend bij dit ziekenhuis insteek’. Ik voel me verantwoordelijk voor álles aangaande de afdeling waar ik werk. Voor de rommelige, of ookwel gebrek aan communicatie tussen de polikliniek verloskunde en de verloskunde afdeling, de training van de werkelijk geweldige lieve dames die de verloskunde afdeling bestieren, maar mijn inzien soms zo onwetend zijn, de bevoorrading die zo random blijft gebeuren hoewel er een perfect systeem voor bedacht is, het Engels of beter gezegd mengeling van gebaren wat communicatie tussen mij en mijn lieve midwives zo’n tijdrovende klus maakt. Dit omdraaiende zie ik ook duidelijk hoeveel ik leer om te zijn en te doen in plaats van overmatig te denken, mijn tijd te geven aan hoeveel de klus kost in plaats van hoeveel tijd ik de klus geef, los te laten van het idee dat alleen mijn idee van optimale zorg ook optimale zorg is, te genieten van de vrolijke bedoening die de midwives de afdeling aanmeten, vóóral als het ontbijt, lunch, of rice time is en iedereen elkaar bestookt met de vraag of al gegeten is. Toe te geven dat ik nooit eet tenzij het rustig is, maar ik het nooit rustig maak dus ik dan niet eet en met deze ‘eten gaat voor alles cultuur’ ik minstens 5 goede kilo’s ben aangekomen.
Mijn verwachtingen bij te stellen tot nul aan alles wat ik doe te zien als aanvulling, of niet, maar dat ik dat in ieder geval heb gedaan en heb ondervonden is denk ik mijn grootste winst. Evenals om alles huilen waar ik verdrietig om ben. Want naast alle fantastische momenten huil ik ook regelmatig om de georganiseerdheid van de Albert Heijn die ik mis. Of mijn lieve zusje en Noortje en al mijn andere lieve vrienden. Of de rustige, veilige thuisbaringen met blakende dikke babies en gezonde, eens niet anemische en infectieuze moeders, of lékkere capuccino’s, dansen in Patronaat, in mijn auto scheuren en boetes betalen aan de belastingdienst die daar weer goede wegen van kan bouwen, koude lucht waardoor het lekker is om onder een deken te kruipen, om babies die bijna 100% dezelfde vreselijke infectie als hun moeder oplopen vanwege gebrek aan medicatie, gebrek aan juiste zorg aan de lastige gevallen.
Zo komt er weer ruimte voor alle fantastische dingen hier. Zoals weekendjes op tropische eilandjes, onze achtertuin aan de rivier, ons houten huis, scootertochtjes, de eeuwige zon, stralende sterrenhemels, alle lieve zachte, glimlachende, dankbare mensen, To en mijn vele samen zijn en het ‘wij kunnen alles aan gevoel’, de bijzondere mensen die we leren kennen, mijn dagelijkse (;-)) zwemtochtjes in de krokodillen rivier, yoga lesjes naast de deur, liefde en zorg geven aan lieve sterke moeders, lieve vaders en moeders en vrienden die de halve wereld afreizen om ons op te zoeken, de lachsalvo’s van de midwives over mijn Khmer, onze enkelbijtende knuffel kat en zo kan ik nog even doorgaan als mijn benen niet stijf worden van mijn opgerolde houding in de hangmat.

Ik heb zin in koffie, de wind is gaan liggen en inmiddels zingt Ronan Keating over Lovin’Each Day. Ik ben er weer klaar voor. Iets over van me af schrijven. xxx