Als thuis onderweg is

Mijn blog vervolgt zich bij de Burger King op Phom Penh international Airport, hoewel ik inmiddels als (échte) vegetariër door het leven ga. Als kippen half levend aan het stuur van de moto hangen en varkens op hun ruggetje in een harnas in een karretje erachter, smaakt mij hun vlees niet meer.
Maar om weer op het pad te komen van wat ik wilde vertellen; ik ben onderweg naar Vietnam, Hanoi om precies te zijn. Hanoi is het startpunt van mijn 6 weekse reis met Noortje. Het plan bestaat om vanaf Hanoi eerst een stuk noordelijker te gaan om het bekende Halong Bay aan te doen en vervolgens af te zakken zigzaggend langs de langgerekte kust van Vietnam tot Ho Chi Min city, om over de Mekong mijn tegenwoordige thuisland Cambodja weer te bereiken.
Mijn backpack pakken, bus reizen over hobbelige wegen en wachten op een vliegveld dragen bij mij altijd bij aan een besef van wat een geluk ik toch heb om zoveel van de wereld te kunnen zien en te leven in rijkdom en vrijheid (hits van Enrique Iglesias en de Backstreetboys die hier momenteel 'in' zijn en door de boxen van de Burger King galmen en net afscheid nemend van To dragen ook zeker bij). In deze staat van sentiment zal ik verslag doen van mijn anderhalve week thuis zijn in Kampot, Cambodja.

Na mijn sneltrein weken in Nederland vol met drukke diensten, afscheidsbezoekjes, emigratiegeregel, huis-leeg-haal-issues en ook nog willen genieten van al mijn 'voorlopig laatste keer dit en datjes' was uitstappen in Kampot echt een verademing.
Net voordat ik aankwam was To ingetrokken in ons werkelijk prachtige traditionele houten boomhuthuis zoals ik dit graag omschrijf. Wel met alle luxe zoals we die in de Westerse wereld gewend zijn, als warm douchen (we hebben ook één douche die echt alleen maar koud kan gelukkig), koken op gas en elektriciteit available. Toch voel ik me als ik met mijn blote voeten over onze houten vloeren loop, kruiden maal met onze grinder, in slaap val met oerwoud geluiden en mezelf droog swier na zwemmen in de rivier in het hangmattenhuisje echt wel heerlijk zen.
De eerste dagen hebben we gevuld met slapen, zwemmen, schuilen voor de regen, To natuurlijk ook nog werkend, ons huis inrichten of ontdoen van vreselijke hip bedoelde Khmer meubels, schreeuwen om vieze beesten en insecten, kennis maken met onze nieuwe buren dankzij dit voorgaande schreeuwen, lekker eten, eten met (toekomstige) collega's en nog meer eten bij een Khmer friend die ons uitnodigde als soort van grapje. Wij namen dit heel serieus want weigeren is een belediging in deze cultuur hadden wij geleerd, maar toen we uiteindelijk op een kale keukenvloer veel te taaie eend aten omdat hij dit klaarblijkelijk wel als grapje bedoelde en zich heel ongemakkelijk voelde omdat hij niets speciaals had gekookt hebben we als grapje terug dit natuurlijk van harte aangenomen (of beter gezegd To, was ik even blij dat ik net besloten had om vegetarisch te zijn). Verder een reisje naar Phom Penh gemaakt om nieuwe vrijwilligers op te pikken en massages overleefd. Van die knokige botontwrichtende zoals beschreven in een eerder blog tot mijn kleine teen vertroetelende soort om mijn eerder benoemde sneltreinzit te vervangen door een yogazit.
Later in de week meer regeldingen aangegaan als 'pots and pans' kopen op de markt waar je als je een stap loopt al verdwaald tussen honderden kraampjes, zelf een toeristische attractie vormt, en nat bent van óf zweet óf eerder benoemde stortregen. Op zoek naar een scooter was een volgende bevalling. Iedereen die je vraagt heeft opeens scooters te koop omdat ze allemaal zelf wat willen verdienen, maar uiteraard leveren voor een 'good price', Weer een boom door het bos gezien door, serieus, een excel bestand bij te houden van alle geboden deals (ja écht hoé ordelijk!) om uiteindelijk een trouwe Hond(a) te kopen bij een schaterende Cambodjaan. We gaan zien hoe lang die knalpot ons brengt van avontuur tot ziekenhuis. Ook de kookles die we hebben gevolgd behoort tot regeldingen, gezien onze gedeelde liefde voor koken. Verbazend leuk was de cooking class door een lief oud vrouwtje en gelachen hebben we óok nog toen we onszelf tot die domme Westerse toeristen rekenden al uien pellend, aubergine schillend en nog nooit hebben gehoord van kruiden/groenten (?) als Tomeric en Galangal. Gevolg was wel een heerlijke curry die we zelf zelf kunnen maken als elke dag uiteten een opgave wordt. Missie geslaagd.

Op de dag voor vertrek nog een ochtend naar het ziekenhuis geweest om de afdeling waar ik ga werken te bekijken en te brainstormen over indeling van de kamers. Het gebouw waar verloskunde en obstetrie plaats gaat vinden is in volle verbouwing; dus op voorhand een praktische indeling bedenken is zeer handig. Ook het trainingsschema voor de week training die ik met mijn Oz en US collega ga geven is in ontwikkeling. De 9 Cambodjaanse junior midwifes die zijn aangenomen hebben allen een jaar theoretische kennis, maar nul praktijk ervaring, dus daar ligt voor nu de grootste uitdaging. Leuk om te merken dat een andere grote uitdaging ligt in het eens worden over inhoudelijke training, omdat onze eigen ervaring en kennis soms ook als dag en nacht verschilt. Ik heb nu al zin om écht van start te gaan op 25 november.
'S avonds gingen To & ik als Dutchie stel naar een pre-wedding-diner-party van onze Oz en UK burenstel. Met het rommeltje aan aanwezigen en het échte Khmer weddingfood was ook dit weer een bijzondere ervaring; als we dan stil staan bij de vergelijking die we in gedachten maken tussen wat we nu in Nederland 'zouden hebben gedaan' en waar we nu weer beland zijn, moeten we soms wel even heel hard lachen. Ik mis mijn Dutchie boyfriend nú al.

Maar nu op naar Vietnam om mijn lieve Noortje weer te treffen en andere wonderlijke culturen te ontdekken!

Tot snel!