Reis Race Rest

Zo chaotisch als mijn onderstaande blog is geschreven zo waarheidsgetrouw geeft dit een beeld van flarden van aaneensluitende bijzondere momenten van mijn reis met Noortje door Vietnam. Doordat reizen leven in tienvoud is en ik blogtijd als rustpuntje zie is onderstaand verslag geschreven op momenten van bezinning. Of een blog van de laatste twee weken van onze reis door Cambodja nog volgt, is ook nog een verrassing voor mijzelf. Hier in ieder geval een update tot aan begin november.

Deze keer vanuit een hobbelige trein ergens tussen Hanoi en Hue. Op 'hardseats' wel te verstaan. Omdat de softseats al volgeboekt waren. Nu snappen wij wel waarom; Houten (straf)bankjes, dat 13 uur lang en bij elk station stoppend mega hard Vietnamees gebrabbel door speakers vooraf gegaan door een muziekje wat mij doet denken aan communistische propaganda. Na 11 uur slaaptrein nu dus 13 uur niet kunnen slapen trein. Vandaar ook tijd voor een blogje, en yoga, en mijn haar kammen en op 24 manieren proberen toch lekker te zitten/liggen/hangen, en niet teveel drinken omdat we anders in een gat moeten plassen. En dat alles zonder telefoon, internet of ander vermaak (waar ik onvoorbereid op reis ga, mijn metgezel gelukkig niet, anders lag bijvoorbeeld ook mijn teen er al af, maar zo heb ik nu geen opgeladen apparaten en typ ik dit op Noortjes IPad). Tóch geniet ik enorm; Ik vind een moment dat 'hier en nu' heet en zal verslag doen van onze eerste week op reis in Vietnam.
Aangekomen in Hanoi, omgedoopt tot 'red je leven stad' (vanaf het eerste moment van het airport in de taxi naar het Hostel heb ik met crossed fingers gezeten; wat een verkeerschaos!)', stond Noortje al te wachten bij aankomst in ons hostel. Na dikke knuffels en oeh's en ah's over de luxe van ons verblijf voor 3 nachten voor een schamel prijsje, meteen op pad om Bia Hanoi te drinken met twee Zuid Afrikanen, net leren kennen in de lobby. Een avondje met veel Bia, weinig eten, veel tips over Hanoi, verbazing over wonderlijke culturen en lachen om het dramatische gevoel van romantiek van Zuid Afrikanen (het schrijven op servetjes soort) en weinig energie meer over door de lange reisdag.
De volgende dagen vooral als kippen zonder koppen rondgelopen door vele straatjes, moto's ontwijkend, langs tempeltjes, en het meer van Hanoi waar welgeteld elke honderd meter een ander stelletje huwelijksfoto's namen. Ook onze plannen bedacht voor komende dagen; niet trouwen maar touren. Touren naar Ha Long Bay en Sapa. En niet trouwen, wel een klassieke rolverdeling; ik ding af en Noortje doet georganiseerd. We schitteren beide in onze rol en vullen elkaar goed aan.
De ene chaos ontvlucht in een andere chaos terecht komend. Namelijk een tour naar een van de zeven wereldwonderen boeken, Ha Long Bay. Honderden touren worden aangeboden, eigenlijk allen op het zelfde neerkomend met prijsverschillen zo groot als de limestonetoppen van Ha Long Bay zelf. Uiteindelijk mbv tripadvisor een tour geboekt.
Ons op het ergste voorbereidend door alle verhalen gelezen op internet ons echt afgevraagd of we wel bij de goede tour terecht waren gekomen: zo super luxe, relaxed, klein groepje leuke mensen, lekker eten en prachtige natuur. Heerlijk genoten van kayakken, grotten met 'Happy fingers' (door het accent van onze gids wist ik eerst écht niet waar hij het over had), mooie uitzichten over de baai, mystiek aandoend door heiige luchten, zwemmen in de Oostzee en leuke gesprekken met een onder andere een koppel op honeymoon. Verder dansen we ons suf op 90's hits want Michael Jackson leeft voort in Vietnam en ook de Backstreetboys hoeven niet back te komen want zijn hier nooit weggeweest. Happy Days!
Na enkele rush reis weken lig ik nu even heerlijk bij te komen, thuis, in ons hangmatten huisje. To aan het werk achter zijn houten hippie bureau met uitzicht over de rivier en Noortje blogtypend op de veranda tussen de swierende, door de regen, groene bomen.
Rush reis weken klinkt misschien wat gehaast, daarmee doel ik meer op de vele activiteiten die we in korte tijd hebben gedaan, inclusief het letterlijke reizen tussen de magische plaatsjes of hectische steden met behulp van nachttrein of bus. Slaap schiet daardoor op een zijspoor en laat dat nou ook een van dingen zijn die we graag doen. Kapot in Kampot zoals we al gekscherend zeiden. Daarom hebben we besloten om nu enkele dagen vakantie van vakantie te nemen zodat de dingen die nog op de planning staan zoals bijvoorbeeld Angkor we buddistisch zen kunnen beleven.
Verdergaand bij wat alweer weken geleden lijkt door alle belevenissen; Sapa. Het bergplaatsje Sapa, ten Noorden van Hanoi word beschreven in de figuurlijke reisgids als middle of nowhere, lokale stammen, natuur en mystiek. Alles even waar maar wel anders dan in mijn hoofd voorgesteld. Als je in de middle of nowhere WiFi hebt, lokale stammen vloeiend Engels spreken en je in de file door rijstvelden loopt dan is voor mij het mystieke ver te zoeken. Toch hebben we erg genoten van wonderlijke verhalen over hoe deze stammen werkelijk leven, droegen de lieve vrolijke vrouwtjes die ons hielpen met lopen (en vaak omgekeerd want ik had een dametje van minstens 70) bij aan onze so called 'happy girls attitude' en hielp de mist die door heel Sapa hing wel mee aan een bijzondere ervaring.
Omdat ik het schrijven van mijn blog vaak achterstel aan honderden andere dingen , vertel ik bij deze dat ik inmiddels alweer op de laatste dag van Noortje en mijn reis zit. Noortje zwervend over de killing fields en ik met een cola'tje ernaast met de tuktukdriver als compagnon. De ingetogen sfeer die hier heerst draagt zowel bij, als versterkt het verdrietige gevoel waarmee ik nu zit. Verdrietig omdat ik zo afscheid ga nemen van mijn liefste maatje en ik me steeds meer besef dat ik voorlopig niet meer terug ga en al mijn lieve vrienden en familie een tijd niet zie. Ook omdat onze reis tot een eind is gekomen. Toch overheerst dankbaarheid. Als de tuktukdriver verteld dat hij 150 dollar in de maand verdiend en de corruptie in Cambodja zorgt voor armoede die langer duurt dan nodig is, besef ik me dit nog meer. Dankbaar voor alle momenten die we samen hebben gehad, dankbaar voor het leven (zo duidelijk voelbaar zo naast de killingfields) dankbaar voor onze letterlijke en figuurlijke rijkdom. Dankbaar voor de liefde en dankbaar dat ik de vrijheid heb om overal te gaan en staan waar ik wil.
Ik zal in een vogelvlucht sfeerimpressies geven van alle leuke, gekke, bijzondere, stomme momenten van onze reis. Omdat melancholiek alweer de primeur heeft vervolg ik met iets lichters.
Inmiddels gedaald tot Hue in een nacht en een dag met behulp van softsleepers en de uiterst tegenovergestelde hard seats (serieus langer dan 24 uur in een trein en hóe). Omdat Hue op het eerste gezicht één grote toeristische bedoening lijkt, verblijven we hier maar kort. Met behulp van een uiterst bijzondere Vietnamees, namelijk eentje die hand kan lezen wordt Hue toch een once in a lifetime experience. De prachtigste hoekjes en gaatjes worden ons laten zien door deze native Huéaan. Verder krijg ik 2 kinderen, trouw ik met iemand uit 1985 (sorry Tobias), en ga ik opnieuw studeren. Ook moet ik het vuur in mijn body blussen en kan de warmte van mijn hart dit vuur wel vervangen. Deze rake uitspraken tezamen met de allervriendelijkste familie waarbij we verbleven in Hue (en dit is niet sarcastisch) maakten Hue plezierig en fijn.
Nog plezieriger en fijner waren de dagen in Hoi An. Voor het gemak sla ik de beleving van de dagen op de motor even over in deze uitspraak. Hoewel het stuk tussen Hue en Hoi An werkelijk prachtig was, heb ik hier vaak niet van kunnen genieten. In drie dagen zijn we van Hue naar Hoi An gereisd met behulp van 'Easy Riders' achterop de motor. Mijn rider reed niet zo 'easy' wat bij mij zorgte voor flink wat billenknijpmomenten. Ook ben ik nog steeds niet achter zijn motivatie om 'grapjes' als 'now I am gonna kill you' op een verlaten stuk regenwoud en 'maybe we could sleep in one bed together' te maken. Misschien was het indruk maken, misschien was Vietnamese humor. Ik vond het in ieder geval een flinke uitdaging om te gaan met deze vreemde Vietnamees waaraan ik letterlijk drie dagen vast zat. Het toppunt was toen hij naar mijn idee bij de grens van Laos een douane station ontweek waar tal van politie stond te controleren. Na herhaaldelijk een verkeerde laan te kiezen en daarna met rotgang de berg af te rijden, na niet gestopt te zijn voor de politie, wist ik het zeker toen hij na een kilometer stopte en als een malle in zijn tas aan het graven was en niet naar mijn idee heel random zei dat hij zijn sleutel kwijt was; ik zat bij een drugscourier achterop die nu de drugs wilde lossen. In tranen zei ik dat hij moest stoppen en mij nu moest vertellen waarom hij zo raar deed. Na een eerder 'grapje' over of ik wel eens cocaine had gebruikt was dit in mijn hoofd 1 + 1 waardoor mijn gedachten een loopje met mij namen en ik dit niet anders kon verklaren. Na keihard te huilen omdat ik serieus dacht dat mijn laatste uurtjes waren ingegaan vanwege deze maniak op de motor óf ook in de gevangenis zou eindigen vanwege drugssmokkel begreep mijn Vietnamees eindelijk dat hij echt een stuk zachter moest rijden en na een uitgebreide verklaring over het douane moment heb ik welgeteld nog enkele uren kunnen genieten van de prachtige Hai Vann pass.
Het contrast tussen de regenachtige angstige dagen op de motor en het gemoedelijke kneuterige van de dagen in Hoi An had niet groter kunnen zijn. Hoi An is werkelijk een prachtig romantisch kust plaatsje. In elk hoekje van de auto- en motoloze straten hangt een lantaarntje en in combinatie met zachte viool piano muziek die door de steegjes schalmt, hebben we hier heerlijke dagen gehad. Na de eerste dagen voornamelijk met jurkjes ontwerpen, passen en showen bezig te zijn, hebben we ondertussen ook gedanst in de stortregen, gerelaxed op het te be-fietsen strand, onze buiken volgegeten met behulp van tips over restaurantjes van onze Australische mate 'Madeleine', en gelachen met die lieve Vietnamese vrouwen die ons de jurkjes aanmaten. Naast gelachen hebben we ook ons knetter geïrriteerd aan mensen die midden in de nacht keihard begonnen te zingen en steeds één zin herhaalden zodat het leek alsof een cassettebandje herhaaldelijk werd afgespeeld en dit ongeveer 24 uur lang. Geen dronken toeristen, maar verdrietige Vietnamezen kwamen we later achter, die een ceremonie hielden voor een overleden familielid. Omdat we geen zin hadden in nog zo'n nacht, besloten we om onze biezen te pakken voor nóg een slechter nachtje slapen, namelijk de 20 uur durende 'slaap' hobbel bus naar Da Lat. Nadat deze een uur te laat vertrok, tot grote ergernis van onze nu grootste vrienden, twee Zuid-Koreanen, kon het afzien beginnen. Stel je ligstoeltjes in de bus voor, wat op zich heel relaxed is, maar dan op maat gemaakt voor Vietnamezen, dan de achterste in de bus, waar maar liefst 5 op een rij liggen voor het party bus gevoel, gecombineerd met ander gezang dan verdrietige Vietnamezen, namelijk de Vietnamese 'Voice of Vietnam', wat zorgde voor nog meer inburgeren. Toen we brak van dit feestje in Da Lat aankwamen, begon het volgende feest. Onze hostelkamer met feestgangers uit Chili, Oostenrijk en Ierland. Omdat brakheid het best te bestrijden is met brakheid besloten we te gaan Karaoken, omdat we klaarblijkelijk al zó ingeburgerd waren. Onze zangkunsten hadden kunnen afkijken van the Voice kandidaten, dus na Britney, Michael en natúúrlijk the Backstreetboys waren wij met onze schorre keelen de sterren van de avond naar eigen zeggen. Omdat we nog niet moe genoeg waren hebben we ook nog een dag gecanyoningt van de bekende watervallen in Da lat. Nadat ik mijn angsten voor openbaar zingen had overwonnen stelde abseilen van een waterval van 25 meter natuurlijk niets meer voor. Dit was echt een van de meest toffe ervaringen ooit, dus vol enthousiamse heb ik me ook nog aan een sprong van 11 meter afgestort voor de echte knikkende knieen. Dit ga ik echt nooit meer vergeten!
Heelhuids, maar bijzonder uitgeput besloten we dat het tijd was voor bijkomen in Mui Ne. Mui Ne ligt ten zuiden van Da Lat en weer naar de kust toe. Na opnieuw een hobbelbus aangekomen in het kleine kneuterige Mui Ne wat bekend staat om haar red en white sanddunes hebben we een dagje bijgeslapen. De volgende dag hebben we ons in een US army Jeep begeven om te genieten van de prachtige lichtval op deze duinen, te strompelen door lieflijke fairy's en het échte vissersdorp Mui Ne te fotografen, omdat we nu begrepen dat het Mui Ne waar wij ons begaven speciaal aangelegd is voor toeristen. 'S avonds hebben we onze Zuid-Koreaanse vrienden weer ontmoet voor een dinertje. Een avond lachen kan als de beste met deze twee bijna aandoenlijke vrienden die een zó ander leven gewend zijn dan wij als Westerlingen. Het in onze ogen extreem hygiënische gedrag gecombineerd met op de gekste plaatsen een foto maken heeft bij ons voor de heerlijkste verbazing gezorgd.
Na bijgekomen te zijn, zijn we nog verder Zuiderlijk afgezakt tot Ho Chi Minh City, ofwel Saigon. Omdat we niet zo uitkeken naar deze krioelend chaotische mega stad waren we toch enigzins verrast over de combinatie van Westers en Aziatisch en de mate waarin Halloween wordt gevierd (daar had je écht bij moeten zijn; wij hebben de hele avond met open mond op een stoeltje gezeten al kijkend naar een bizarre menigte mensen, vergezeld door twee Europeanen. Waar Aziaten normaal wat gereserveerd doen, lijkt het wel of de Aziaten in Ho Chi Minh dat willen compenseren. Na de échte bedoelingen van de in, eerste instantie, mede stander Europeanen te onthullen en uit de gedeelde taxi ontsnapt te zijn, na twee dagen rondlopen met geld in onze BH vanwege de veelvoud aan beroofde toeristen en na vreselijke verhalen te hebben opgedaan in het War museum en tot slot verkouden te worden van de airco cafeetjes, besloten we dat het genoeg was geweest en we ons geluk wilden beproeven in buurland Cambodja.